ديرگاهي است كه آتش جنگ خفته و آرامش رخوت آورش پنجه در جان ما مي افكند. در خلوت هر شب مي شنويم صداي دردآلود مادري تنها را. بي شك نور ستاره از اشكهاي فرزند شهيد نشاني دارد در اين شبهاي تار. شاهدان رزم شهيدان گفتنيها دارند از آن عزيزان, گرچه اين رزم بي وجود آنان ره بدينجا نمي برد. آنچه كه تاكنون از تصوير زنان در اين رزم نشان داده شده سايه هاي مبهمي است از حضور پرقدرت آنها, در حالي كه به استناد پيام امام خميني نيمي از بار جنگ را بر دوشهاي خود مي كشيدند و كمتر نامي از آنان برده مي شد.

نمیدانم چرا گاهی حتی پنجره ها هم نعره میکشند. این سو و آن سو میدود. به جای یک رنگ چندین رنگ به خود میگیرد. گاهی وقت ها نت لا از خطوط حامل بیزار است. فریاد میکشد که هویتم را نمیخوام. از تو از خودم و از صدای این همه نت بیزارم.

به نام اون مهربونی که منودیونه ی توکردوتورودیونه ی دیگری. دستم به قلم نمی رسد. باردقایق سنگین است بارروزهاوسالهاسنگین تروازهمه سنگین ترلحظه ها. ازابهام جاری نانوشته ی لحظه ها. قدم زدن درگذشته وآینده برایم چون حرکت دادن نگاه میشودروی گذرآب رود. یامثل شناکردن ,وقتی ضربان قلبت باآب یکسان میشود.