زندگی من در کوچه پس کوچه های این شهر. دیروز صبح در وبلاگ دوستم مگیی مطلبیی خوندم با عنوان کافه ها پر از من هایی که ما شدن. دلم برای ما شدنهای قدیمی با همسرم تنگ شد. یاد روزهایی که قرار های یواشکیی و پر از استرس در همین کافه های بینمان رد و بدل میشد.

Retape dans le champ ci-dessous la suite de chiffres et de lettres qui apparaissent dans le cadre ci-contre. En mode galere et rien a foutre! .

دغدغه ها و نوشته های دلی یک دختر شیعه. سلام علیکم و رحمة الله و برکاته. خب گفته بودم خبری در راه است.

به نام تو که زندگی تاریک منو با انوار لطف و مرحمتت روشن کردی . خدای خوب و مهربونم میدونم که زبانم قاصره تا بتونم تو رو آنطور که شایسته اش هستی ستایش کنم. چه شب ها و روزهایی بود که تنها و سردرگم بودم و هیچ مونس و همدمی نداشتم. تا اینکه یکروز چشم باز کردم و همدمی از جنس خودم بهم بخشیدی. مردی که بتونم بهش اعتماد و تکیه کنم. خدایا تو شاهد بودی که چقدر کنایه میشنیدم و نگاه های سنگین رو تحمل میکردم. ای کاش قدر نعمتی که بهم دادی رو بدونم.