انگار پای ثانیه ها لنگ می شود وقتی دلی برای دلی تنگ می شود. این را به هوای كربلا پ ست كنم. گفتم یكی دو خط بنویسم كه از صفات. كم كم زلال تر شوم و مثل آینه. روحم جلا بگیرد و از بركت دعات. مثل پرنده ها بپرم سمت آسمان. مثل فرشته ها بزنم بال در هوات. از زخم های كهنه تر از چادر سیات. كه خاكی است و بوسۀ شلاق می خورد. از آتشی كه شعله زد از گوشۀ ردات. زخم دلش را چه می كند. شرمندۀ تو گردم و آن .

بين هزاران ديروز و مليون ها فردا يك امروز است پس از دستش ندهيم. ایט روزهآ هم خوش حآلم هم غمگیט . خودم هم حآلم رآ نمﮯ فهمم . گآهﮯ قنב בر בلم آب مﮯ شوב و روحم بہ آسماט هآ پر مﮯ کشב . گآهﮯ تنهآ בلم اتآقﮯ میخوآهב تآریڪ و سوت و ڪور . ڪه بنشینم گوشہ ڪنآرش و ثآنیہ بہ ثآنیہ ام رآ هم آغوش غم شوم . تنهآ چیز ﮮ ڪه میבآنم ایט است ڪه ایט روزهآ בلم بچہ مﮯ شوב בمﮯ میخنבב בمﮯمیگریב و پآ بہ.

س یآه ن وشته هاے م טּ. نیستی و خاطراتت ضعیف گیرآورده اند. دیدی ای دل ساقه ی. عاقبت همرنگ این مردم شوی. به این راحتیا نیس که فکر میکنی.

دست نوشته ها و دلنوشته های من. در این سرمای نگاه ها. در این انجماد دست ها. واژه هایم یخ زده اند. اشک هایم بر روی گونه هایم. گویی بهمنی در راه است . همه جا پر شده اند. همه جا خیر شده اند. هرکس را که می خواهی. گویی به کوه یخی می رسی که. ولی من مانند باران می بارم. لحظه به لحظه و برای همیشه.