از قار قار شوم کلاغی. به هیاهوی ساده خوشبختی ام. به عاقبت گنگ زندگی تسلیم کرد. تمام بغض تنهایی ام را. کنار دل مردگی زرد این چهار دیواری گریستم. میان رویای سفید تور و آینه. صدای خرد شدنم را نشنیدی. آمدی و موج آشفته خاک. به انتظار کهنه قلب من سپرد. که در انتهای بلند ساق هایت. تمام تردید آغاز کردن را.

یکی را دوست می دارم ولی افسوس. خوابیدی بدون لالایی و قصه. بگیر آسوده بخواب بی درد و غصه. دیگه کابوس زمستون نمی بینی. توی خواب گلای حسرت نمی چینی. دیگه خورشید چهره ات رونمی سوزونه. جای سیلیای باد روش نمی مونه. دیگه بیدار نمیشی با نگرونی. یا با تردید که بری یا که بمونی. رفتی و آدمکا رو جاگذاشتی. اینجا قهرن سینه ها بامهربونی. تو تو جنگل نمی تونستی بمونی. دلتو بردی با خود به جای دیگه. اونجا که خدا برات لالایی میگه. می دونم می بینمت یه روز دوباره. توی دنیایی که آدمک نداره.