Met vriendin M twee nachtjes in een pension bij de Lek, ongeveer 25 km van huis. Gewoon bijkomen, lezen, wifi, lachen en niet buiten zitten maar binnen zitten. Gelukkig liepen we in een droog halfuurtje naar de Lek. Mini strandje langs zoet water. We aten witlof salade en ik sneed het fijn.

Het hoeft niet, maar het mag wel. Ik ben er nog niet achter. Hiermee is een deel van de vraag van Wieneke. Bed, bad en brood. Tot slot mochten de gasten hun beoordeling geven. Daarin waren ze vaak milder dan bij hun eerdere opmerkingen tegen elkaar op de kamer. Het waardeoordeel werd ook letterlijk gegeven in de vorm van een enveloppe met geld. Dat kan toch alleen maar tegenvallen? Je ziet het .

Mensen vroegen me al tijden hoe het voelde om oma te worden. En ik kon er niets zinnigs op zeggen. Je weet het, er kriebelt iets, maar wat het is om het te worden? Ik kon er nog geen woorden aan geven. Afgelopen week voelde ik ineens een soort van paniek. Als ik oma word, ben ik dat voor de rest van mijn leven. Het is een titel die je niet meer weg kunt laten, af kunt staan. Eenmaal geworden blijf je het tot aan je dood. Dat voelde ineens zo groot en heftig. Om half 7 ben ik opges.

De Man zit een paar daagjes in Engeland. Wanneer De Man niet thuis is, word ik onrustig. Ik denk echter niet altijd goed na bij dat prullen. Een patroon downloaden om een ezeltje te maken, zonder te weten hoe groot dat dat patroon moet geprint worden, foutje nummer één. Miezerig slecht knutselvilt van den Action gebruiken, foutje nummer twee. Maar door mijn natuurlijke koppigheid moest het ding natuurlijk gemaakt worden.