پلکانی به هزار توی سردردهایم. The state of being lost.

نیست مرا با احدے قهر و خشم. هر که بیامد قدمش روے چشم. و همواره اسیر سایه هاے رویا. و گم کرده سهم خود از آبے آسمان. وبلاگ اونایی که میان و لینک میکنن. نه آپ میکنن و نه سر میزنن. در نگاهش یک دلخوری عظیم موج میزند.

چقدر دلم برایت تنگ شده بود چقدر میخواستم دوباره بنویسم. ولی مدیریت وبلاگم باز نمیشد. کلمه عبور و قبول نمیکرد. ومن انگار نفسی تازه کردم. خیلی وقته نیومدم پیشتهمدم روزهای سخت و تنهایی. وبلاگ مهربونم انگار چیزی گم کرده بودم همش بیقرارت بودم. حتی نوشتن یه خاطره یه سلام یه نوشته برام مهم بود. بیام ودوباره خط خطیت بکنم. میدونی خیلی اتفاقها افتاد و من نتونستم بنویسم. اسمش سام متولد 22تیرماه نود وچهار.

كسی ابر ها را تكان میدهد. گاه سكوت مملو از حرف های نگفته است. تقدیم به عزیزی كه سرمایه ی آرامش من است و تقدیم به انانكه از صمیم جان پذیرفته اند كه زندگی بی عشق معنا ندارد . عشق ما نیازمند رهایی است نه تصاحب. در عشق خویش ایثار باید نه انجام وظیفه . سپیده دمان از پس شبی دراز. سومین بانگش در میابم كه رسوا شده ام . و از انتظار طولانی شنیدن پاسخ من. انچه مارا به حقیقت میرساند. خود عاری از ان است.