ბაია კარალიოკს რაღაცნაირად კბეჩდა, უხმაუროდ. ისე გემრიელად ილუკმებოდა, ნერწყვი მოგადგებოდა კაცს. კარალიოკი არ მიყვარს, მაგრამ მის თეთრ თითებში მოლაპლაპე ნარინჯისფერი უნებურად მტაცებდა თვალს, უაზროდ მივჩერებოდი ერთმანეთის მიყოლებით გაჩენილ მოყავისფრო ღრმულებს, მოზრდილ ნაკბეჩებს, ჯანმრთელი კბილების კვალს. შემოდგომა იყო და დაშაქრულ ამინდებში მისი ჟღალი, ჩამოშლილი თმაც კარალიოკივით ელავდა მზეზე. ოქროს ძეწკვი ლავიწის ძვლებს შორის ეშვებოდა, ოდნა.

სანამ ეს პოსტი გახდება პოსტ-ერასმუსული. Teo on იყავი როგორც ქერი. იცი რატომაა კარგი ჩემი პროფესია შენსაზე? მეკითხება ჩემი დაქალი თეო, რომელიც ფსიქოლოგობას უმიზნებს. ვეკითხები და მურაბიან თითს ნეტარებით ვწუწნი. შენ მაქსიმუმ სახლი დააკარგვინო ვიღაცას. ვემორჩილები, ხელში არც მეტი არც ნაკლები ფსიქოლოგ.

ნორვეგიული ჟურნალ ვინდუეტის თებერვლის ნომერი. პოსტსაბჭოთა ლიტერატურის უკეთ გასაცნობად, საქართველოზე შესაფერისი ქვეყანა არ მეგულება. შავი ზღვისპირა ამ პატარა ქვეყნისთვის, რომელიც მედგრად ცდილობს ევროპის ნაწილად აღიარონ, საბჭოთა წარსულთან ანგარიშის გასწორება და იმავდროულად რუსეთისგან თავის შორს დაჭერა, ისევე რთულია, როგორც ჰაერში ასროლილი ქართული ორლესური ხანჯლის დაჭერა.

და ქალები, რომლებსაც აქვთ ნიჭი დარჩნენ მოღალატე კაცებთან, არიან არაფერი სხვა, თუ არა გმირები. იმიტომ, რომ ეს ჯოჯოხეთია და მოგიყვებით, ამ ჯოჯოხეთის ჩემეულ კოშმარებს. 16 აგვისტო, 2014 წელი. 16 აგვისტო, 2015 წელი. მთელი დღე სახეზე უზარმაზარ ღიმილგადაფენილი დავდივარ სახლში.