ظ روز چهارشنبه ٢٧ شهریور ۱۳٩٢. از اون روزی که تو رفتی هوای خونه پاییزه. داره برگ درختا از هجوم درد میریزه. تموم لحظه ها بی تو برام تلخ و نفس گیره. همش حس میکنم قلبم داره تو سینه می میره. برای فتح آغوشت تموم قله ها بستس. امید وآرزوی من به تو بد جوری وابستس. با اون شوقی که میرفتی دلم میخواد برگردی. تو رو جون خدا برگرد یه ذره که دوسم داری. تو رو جون خدا برگرد. تو رو جوون خخخخخدا برگرد. روزگار که از رو نرفت وعوض نشد.

گاهی هم جزو واژگان روزمره ام میشود. از سر هرچه که باشد. تنها کسی که عزیز دلم است . برای رهایی نیاز به پر پرواز نیست. دلتنگی هایم را به قایق ها سپردم. تاب نیاوردند سنگینی اش را. حالا من ماندم و یک دنیا دلتنگی و قایق های شکسته.

به ابی انت و امی . مدیون دست های پدرم هست و هستی ام! این نوکری ز نان حلال آب می خورد. بلیط به مشهد خریده بود! این بار هشتم است. که از خواب می پرم. گروهی آذری ها و گروهی از شمالی ها! یکی از پای قالی و یکی از بین شالی ها! و حالا هر کدام آرام.