دل نوشته های یک دختر پاییزی. خانه ای کوچک برای روزمرگی هام. امروز اولین صحنه ای که از تلویزیون دیدن مصلی مملو از جمعیتی بود که بلاخره کار ساختش از ده درصد بعد از چندین سال ساخت و ساز به بالای پنجاه درصد رسیده بود. و من با لبخندی به پهنا صورت به استقبال غرفه ها رفتم.

خدایا نزار دیگه هیچ وقت عاشق بشم. هر آنچه از من داری. از من که چیزی کم نمیشود. ای کاش برای آخرین بار دستان تو را در دستم لمس می کردم. ای کاش یک بار دیگر در چشمان همچون دریایت نگاه می کردم. ای کاش برای آخرین بار حس تو را در مورد خود می دانستم.

Moui moui allez ta gueule. Putain je suis trop conne. Ouais, passe moi ton crayon noir. Abonne-toi à mon blog! Pas de x dans le pseudo.