Czwartek, 1 października 2015. I tak, gdy doszłam do siedemnastej, zdałam sobie sprawę, że bardziej szczegółowego planu nie mogę wykonać na sucho, trzeba zacząć pisać.

Butelki szampana zostały opróżnione, a cała piątka siedziała obok siebie, w milczeniu. W powietrzu czuć było przyjemną i lekką atmosferę. Każdy czuł się w końcu wolny. Każdy czuł, że jest tak, jak być powinno. Nie zwrócili uwagi, kiedy ich myśli powróciły do dnia sprzed niecałych sześciu miesięcy. Do dnia, kiedy zrobili swoje nagranie do kapsuły czasu. Samantha trzymała w dłoni kwiatka, którego znalazła na trawie i w milczeniu wpatrywała się w jasnożółte płatki.

Do tego wpisu zbierałam się jeszcze dłużej, niż do podsumowania starej wersji Piachu. A cóż to takiego, tak w zasadzie? Sama nie wiem, czy to potrzebne tej stronie, ale skoro już zbieram tu swoje literackie wzloty i upadki, powinno znaleźć się też miejsce na pochwalenie się kilkoma rzeczami. Już w tej chwili śmiało mogę po.