آدم ها از چشم هایم می گذرند. بر اعماق قلبم می افتد. وگرنه بعضی از این چشم ها. این گونه که می درخشند. نوشته شده در شنبه ۶ تیر۱۳۹۴ساعت 23 توسط پسری با یک نیلبک چوبین. آن قدر به تو نزدیک بودم. نوشته شده در جمعه ۲ اسفند۱۳۹۲ساعت 0 توسط پسری با یک نیلبک چوبین. به کسي که دوستش داري بگو که چقدر بهش علاقه داري.

و گاهی نمیفهمی چه اتفاقی افتاد. رفیقی, همدمی, یاری کنارت نیست و میترسی که راز بی کسی را با کسی گویی. یکی بی آن که حتی لب تو بگشایی, به آغوشی تو را گرم محبت میکند با عشق. گمانم دیده ای او را. که من هم آرزو دارم ببینم باز هم او را. که او خود می گشاید دیده های روشن دل را. نوشتن واسه ی کسی مثل من که هنوزم نفهمیده داره چه بلایی سره زندگیو آیندش میاد خیلیییییی سخته. بزرگ بود اما زیاد نبود! .

حکمت قدمهایی که برایم برمیداری برمن اشکارکن تادرهایی که به سویم می گشایی ندانسته نبندم ودرهایی که به رویم میبندی به اصرارنگشایم. شاید به هم باز رسیم. روزی که من به سان دریایی خشکیده ام. و تو چون قایقی فرسوده بر خاک مانده ای. گاهی شعر سراغم را می گیرد. هر دو ختم می شوند به دلتنگی من. هیچ کس نفهمید چه بر سر عشق کلاغ ها آمد! که همیشه رخت سیاه به تن دارند.