صحبت از پژمردن یک برگ نیست. فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست. فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست. فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست. در میان مردمی با این مصیبت ها صبور. گفتگو از مرگ انسانیت است. چرا اینقدر اسان چشم دل کور میشود. هر انچه نشان ادمیت است. که تا چشم باز کنیم.

سوختن قصه ی شمع است ولی قسمت ماست. شاید این قصه ی تنهایی ما کار خداست. آنقدر سوخته ام از همه بی تقصیری. که جهنم نگذارد به تنم تاثیری. وقتی از غربت ایام دلم میگیرد. مرغ امید من از شدت غم میمیرد. دل به رویای خوش خاطره ها میبندم. باز هم خاطر تو دست مرامیگیرد.