ناگفته های زندگی من برای پسرم. یه حرفایی همیشه هست که از درد توی سینست. گاهی دلت از زنانگی ات میگیرد. صبح شنبه باشد و با صدای زنگ موبایل بسختی از خواب برخواسته باشی و شب را هم بدرستی نخوابیده باشی. تمام شب خواب دلدار شیرین دیده باشی و دلت هوای پروانگی در کویش داشته باشد. کمی با جان شیرینم تنها بودن و از آنچه بوده ام و آنچه گشتم ام برایش گفتن آری این روزها دل.

همیشه میگن دار بزن خاطرات کسی رو که تو رو تنهات گذاشت و رفت. اما من میگم تنهام گذاشت ولی حالم خوبه فقط گذشتم درد میکنه. یا میگم بهتره به جای دار زدن خاطرات کسی که باهاش بودی. تجربه رو مفت نخریم که بعدش پشیمونی رو به بهای سنگین تری بخریم. همش از خدای خودم میخوام که هیچ تنهایی رو تنها نزاره. که به هر بی لیاقت و بی سر و پایی بگه عشقم. اگه شصت ثانیه فرصت داشته باشی که باهام حرف بزنی و. این بود که هر وقت بحثمون میشد.

هرچند د ل ازدست نگاهت گله کم داشت. عاشق شدنم یک د ل پ رحوصله کم داشت. شش مرحله طی کرد د لم ازن ف س افتاد. سوگند به چشمان توکامل شدنی بود. این فصل بهاری که گ ل وچلچله کم داشت. آبادی تویک غزل نادره کم داشت. ویرانی من ت همت یک زلزله کم داشت. تاچشمۀ چشمانت اگرفاصله کم داشت. تا صبح من وساحل وامواج خیالت.

بیهوده انتظار تو را دارم. دانم دگر تو بازنخواهی گشت. این سرزمین غم زده زندان است. اگر ماه بودم به هرجا که بودم. وگر سنگ بودم به هر جا که بودی. سر رهگذار تو جا می گرفتم. اگر ماه بودی به صد ناز شاید. شبی بر لب بام من می نشستی. وگر سنگ بودی به هرجا که بودم. شمعدانی های منتظر و ماهی های حوض.