سه شنبه بیست و نهم بهمن ۱۳۹۲ بغض قلم. دلم می خواست یک شب به دیدن تقدیر می رفتم. می نشستم روبرویش و بدون تعارف حرف هایم را می زدم. اگر مجاب می شدم که هیچ! وگرنه هولش می دادم سمت دیوار. جوری که دیگر نای نفس کشیدن نداشته باشد. ساعتی بعد شب نشینی می گرفتم با روزگار. اول آرام آرام خوش و بش می کردیم. چرا دست از سرم برنمی دارد. چرا انقدر سر بسرم می گذارد.

Ajouter cette vidéo à mon blog. Wesh pas mal pas mal.

Abonne-toi à mon blog! Petit poème. pour remercier tout le monde de ces deux semaines de pur bonheur. Séparées de notre Anglais, Roger tu nous as tout de suite récupérées;.

تمام گامهای مانده اش با من. که زیبا بنده ام را دوست می دارم. ترا در بیکران دنیای تنهایان. تو دعوت کن مرا با خود به اشکی . که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم.