برای او که آمدنش در عین ندیدنش موجب تحولی بزرگ در من شد. يک فرشته داشت می دويد. می دويد و هرکجا که می رسيد. عکس يک شهاب می کشيد. می دويد و خنده هاش نور بود. غصه از بهشت دور بود. می دويد و بوی رفتنش عجيب بود. رد پايش از شکوفه های سيب بود. دامنش به ابرها گرفت و ليز خورد. از کنار خانه خدا چکيد. قطره قطره روی خاک مرد.

Désolé à tous mais je commence à en avoir.

As white as a white love. Aku mengenalnya, pemuda yang menghabiskan malam-malamnya dengan menulis bait-bait puisi. Ia bermain-main dengan diksi lantas mencumbunya di tepi ranjang yang sudah renta. Derit menjerit, peluh mengucur, lantas melenguh. Lalu di sepertiga malam ia menggenggam bulan, menaruhnya di dadanya yang bidang. Seakan bulan adalah kekasihnya yang sungguh jelita. Dia meringkuk di sudut kamar, kep.