To czas na pocałunek zapomnienia. Czwartek, 9 lipca 2015. Nie, nie zapomniałam o tym blogu. Ostatnio miałam chwilę i napisałam prawie, 12 stron chyba, jeszcze nie miałam czasu na sprawdzenie tego w stu procentach, więc możliwe, że będą błędy i takie tam, za co wybaczcie. Popijają teraz zapewne cole oraz wpierdalają chipsy.

Πέμπτη, 30 Ιουλίου 2015. Έβλεπα το χαμόγελό σου,. Να ανθίζει στο πρόσωπό σου,. Και σκεφτόμουν, άραγε θα βρεθούμε και μαζύ,. Όταν σε λίγα χρόνια, θάχεις μεγαλώσει,. Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Τρίτη, 28 Ιουλίου 2015. Δεν έχω τίποτε να σου πω,. Δεν το ήξερες, αυτό, εσύ,. Εγώ, όμως, αγωνιούσα,. Κι έλεγα πώς θα κρατούσα.

Wolę zacząć myśleć o kolejnej fanfikcji. Ta zapewne też pobędzie rok, taką mam naturę. Tak więc zawieszam, wiem co myślicie, ale lepiej późno niż wcale napisać to. I dziękuję że byłyście tutaj. Nie mów tak do mnie.

Kiedy nastał wieczór, wiatr się zmógł i księżyc wkroczył na podniebną ścieżkę, otworzyłam oczy. Leżałam na plecach z rękoma ponad głową. Blask sierpa pana nocy wkradł się przez poły na wpół zasłaniających duże okno zasłon. Gwiazdy zaczęły mu wtórować dopiero później, kiedy wszyscy prawdopodobnie już spali. Pozwolisz młoda, że zajmiemy ci dłuższą chwilę.