یه روزایی مث امروز پاچه میگیرم. از یه وبلاگ که خوشم میاد. اولین کاری که میکنم اینه که میرم تو آرشیوش و پستای ماه اولشو میخونمو با آخرین پستاش مقایسه میکنم. مثلا دیروز یادم داد زود قضاوت نکنم. اگه من جاش بودم احتمالا الان قیامت به پا میشد. نباید بر میگشتی لعنتی من فراموشت کردم. من با بدبختی زندگیمو ساختم با چه حقی برگشتی که همه چیو خراب کنی. یه قلب پر از خشمو کینه و نفرت.

Pana cand? Pana la venirea Fiului lui Dumnezeu pe norii cerului. Acest imperiu va cadea do.

هر چی بخوای هست! Heyyyyyyyyyyyy miam adam sham biyam post bezaram ya net ghat mishe. ya mariz misham kholase asan dg joor nemishe biyam benevisam az bazdid konande hay nadashte mazerat mikham kho pashid biyayd adam y del garmi dashte bashe dg deehaaaaaaaa. Fk konam yek sali uast k naneveshtam. Albate shomam lotf kardino nayumadiin y sar bezanin akarin nazaram ham mal yek sale pishe. هیچ انسانی دوست ندارد بمیرد.

و خدایی که در این نزدیکیست. و بوی خوش خاک باران خورده. کرسی کوچک خانه مادر بزرگ. پدرم ذغال در زیر کرسی میگذارد. صدای قل قل سماور ذغالی. یک ظرف انار دانه شده. و من به یاد کودکی ام. همچنان نگاهم به تفنگ سرپر پدربزرگ است. فضای اتاق را پر کرده است. صدای سه تار پدربزرگ و آوازش هنوز در گوشم است. مادرم دوغ در ظرف بلوری میریزد. جا نماز مادربزرگ هنوز روی طاقچه کاهگلی است. آنجا کنار سه تار پدربزرگ.

Poniedziałek, 9 lipca 2012. Dziś pierwsza rocznica mojej śmierci. Nie mogę uwierzyć, że minęło już 365 dni odkąd nie stąpam po ziemi tylko obserwuję wszystko z chmur. Wszystkie twarze lśniły od łez.