چقدر ناز غزل را کشیده ام که سراید. تمام سوز دلم را ز دوردست نگاهت. به کوچه های عبورت چقدر اب بپاشیم. یواشکی من و این چشم های مانده به راهت. هنوز می رسد از لا به لای این همه تقویم. صدای ندبه و زاری ز جمعه های پگاهت. چه قصه ها که شنیدم ز کودکی ز ظهورت. نیامدی و شدم خود چه قصه گوی پر اهت. چقدر هلهله دارد طنین سبز طلوعت. چقدر همهمه دارد گدای این همه جاهت. چگونه جان بسپارم به پای سرخ ظهورت. به وقت گفتن این شعر و یا رکاب سپاهت. شکسته بال عروجم ز تیرهای معاصی. خدا کند که نیفتم ز دیدگان سیاهت.

091207 là où tout à commencé.

Abonne-toi à mon blog! Au cas où vous aurez oublié qui suis je. Comment je suis, je vous donne une photo de moi - là.