Joi, 12 septembrie 2013.

تنها دلخوشیم این بود که گاهی از دور می دیدمت. الان تنها دلخوشیم اینه که جایی در نزدیکی من آرام نفس می کشی. گاهی زخم هایی که به روح می خورد آنقدر عمیق که به این راحتی ها درمان نمی شود. برای مردمی ناراحتم که زخم خورده اند و الان روحی زخمی را با خودشون یدک می کشند. نمی توانند با کسی مهربان باشند حتی با خودشان . دیدند کفش به پا ندارم برایم پاپوش دوختند.

Life is a tragedy for those who feel, but a comedy to those who think.

شهره هستم سال 90 با همسر عزیزم زندگیمونو شروع کردیم و این روزها منتظر کوچولومون هستیم که تو راهه. همین بهانه نوشتن خاطراتم شده- - - - - - - دختر نازنینمون مرداد 92 بدنیا اومد و کاشانه مون سه نفره شد اما عشقش چند برابر. عید همگی مبارک و طاعات و عباداتتون قبول درگاه حق. امیدوارم شماهم تعطیلات خوش و دلچسبی گزرونده باشید. برای ما که بعد از این مدت خونه موندن و توی هوای داغ شهر خودمون خیلی حیاتی بود و عسل هم بی نهایت خوشحا.

یه جایی یه وقتی تموم دنیاش لبخند تو بود پس یه جایی یه وقتی با یه لبخند یادش کن! تكيه به شونه هام نكن. من از تو افتاده ترم. ما كه به هم نميرسيم. يه گوشه اي كنج قفس. نه برده ء حلقه به گوش. نه مثل اون فرشته ها. بي كسيم! كه ما به هم نميرسيم! بودنم را هیچ کس باور نداشت. هیچ کس کاری به کار من نداشت. بنویسید بعد از مرگم روی سنگ.