می دانم که نوشت سرنوشت را. اما بر این باورم که چون می دانست گاهی به دعایی یا اشکی چیزی از او خواهم خواست. با آنکه می دانست چه می خواهم-جای آن را خالی گذاشت. من به خیالم دعا می کنم در حالی که او از قبل حتی می داند. چه وقت دعا خواهم کرد و چه چیز از او خواهم خواست. اما من بارها همچنان دعا خواهم کرد. چرا که گاهی پر رنگ شدن چند کلمه در کتاب سرنوشت. شاید توجه به آسمان را بطلبد. گرچه خود این لحظه ها هم نوشته شده اند. گرچه این دعا هم از اوست. بگذار دست هایمان بوی اجابت گیرد. بعد از تو آدم ها.