Sobota, 30 kwietnia 2016. Tak jak wspominałam na początku, moim problemem była przeszłość, z którą musiałam się zmierzyć. Powiedziałam mojemu mężczyźnie o dziecku i całym załamaniu, a on stał się mi jeszcze bliższy. Troszeczkę później mi się oświadczył, a ja go przyjęłam. Dobrze czułam się pomagając mu. Widziałam, że trochę bał się zabawy w grupie z dzieciakami, ale z czasem sam wstawał i do nich podchodził.

The heart wants what it wants. Poniedziałek, 22 lutego 2016. Wiem, że spora grupa osób czekała na rozwinięcie tego opowiadania i jestem narawdę mile zaskoczona, że było Was aż tyle. Żyłam bowiem w przekonaniu, że opowiadań o F1 nie czyta prawie nikt i doznałam bardzo miłego zaskoczenia. Z nowym kontem, nowym stylem, nową motywacją.

Pięć trudnych, ale szczęśliwych lat. Bo powiedziałam rodzicom, że mają wnuka. Bo Daniella zrezygnowała z walki o Lię. I chyba tyle z pozytywów. Bo życie to nie bajka. I wtedy zawsze w myślach dziękuję Xaviemu. Bo to przecież jego opierdol przywrócił mnie do porządku. A tak swoją drogą Xavi dorobił się dwójki swoich maluchów. Lia jest śliczną, cudowną dziewczynką.

No dobra, może nie do końca jednak. Ale to chyba nigdy się nie uda. No bo trener z Austrii? Matko Bosko. Naprawdę poważnie rozważałam rzucenie tej roboty. Tylko do czego innego ja się nadaję? No prawdopodobnie do niczego. Poza tym, czy gdziekolwiek indziej mogłabym obrażać moich współpracowników, a oni by się jeszcze cieszyli, że w ogóle zwracam na nich uwagę? No chyba tylko w wariatkowie,. Choć moje obecne towarzystwie wiele się od tego nie różni.