این جهان نیست بجز گوشه ای از خانه عشق. بلکه یک ذره زخاک در کاشانه ی عشق. این همه شورو هیاهو که بشر می دارد. خود نشانی است ز یک نعره ی مستانه عشق. وین همه قصه که از جد و پدر می شنویم. یک تذکر نبود بیش ز افسانه عشق. نازم آن دلبر طناز که با عشوه گری. در نظر گشته مرا گوهر یکدانه عشق. پرتو عشق چو از دیده ی او تافت به دل. جان به کف می روم اندر ره جانانه ی عشق. سر نگویم که ندارد به درون سودایی. دل نگویم که نباشد همه پروانه ی عشق. دل بیداردلان هر چه که پرواز کند. افتاده ی واحد نگاهت هستیم.

توکه رفتی زیر هجوم خاطره ه هرشب بی تو شکستم مثل قلبم پای همین یک خاطره من یک عمره نشستم. میدانم انانکه میگفتند دوستت دارم حتی یه بارهم برایم اشک نمیریزند .