همان شب بگویی نگویی شاعر شدم از کلماتی که در لرز لبم زمزمه میشد در فراموشی کوچه ی شهید احمدی.

که بگوییم دلی خوش داریم. نرگس به هوای می قدح ساز شود. آن کسی که مانند حباب. هم در سر میخانه سرانداز شود. با می به کنار جوی میباید بود. وز غصه کنارهجوی میباید بود. این مدت عمر ما چو گل ده روز است. خندان لب و تازهروی میباید بود. گل ز بر همنفسی میآید. شادی به دلم از او بسی میآید. پیوسته از آن روی کنم همدمیاش.

پنجره ای رو به آسمانی که همیشه آبی است. به فكرم رسيد از دوستان عالم مجازي و مخصوصا وبلاگيم يادي بكنم. صبا صباحي كه يه كم قاط داشت. شاپرك هم كه هست هنوز اسمش پرستوست و اونم آدم خاصيه. با مجلات وبلاگيش كه پر از عكس و مطلبه و آدم نمي دونه كدومش رو بخونه. به نظر اين جوون زبر و زرنگ موفق ميشه تو زندگيش. رسپينا از مشهد همكار خودم بود تو بخش خبر و اينها. اونم دلتنگي هاي خودش رو داشت و هميشه خدا غمگين.

Y a 1 peu de tout, photos de mes copines, de ma famille, de mes groupes préférés. Abonne-toi à mon blog! Fin de mon blog.

جنگ ادامه دارد همچنان که هزاران سال است از آغاز هبوط بشر در کره زمین تاکنون ادامه داشته است. ماییم که بار تاریخ را بر دوش گرفته ایم تا جهان را به سرنوشت مختوم خویش برسانیم و خون سرخ ما فلقی است که قبل از طلوع خورشید عدالت بر اسمان تقدیر نشسته است. جمعه بیست و دوم بهمن ۱۳۸۹. چهارشنبه بیست و چهارم آذر ۱۳۸۹.