نامه هایم را باد با خود برد. فردا تمام شهر عاشقت می شوند. این نامه پاسخ تو را می طلبد. می شد خیال کرد گوشم را می کشی تا حواسم باشد دیگری را به جای. بر تخت پادشاهی دل ننشانم. می شد خیال کرد می خواهی بی کسی ام را به رخ این و آن بکشی. می شد خیال کرد قصد داری به خاطر بدی هایم. عقل من که دیگر قد نمی دهد. خودت این معما را حل کن. این روزها ظاهرا چونان همیشه ام. در جمع آرام و صبورم. در بازی کودکان سهیم می شوم.

ای دیر خشم زود آشتی. پیش از آنکه بیافرینی ام. مهرت را در دلم کاشتی. ترسند و من از خود. همه نیکی دیده ام و از خویش همه بد. این جا گنه کار ترین بنده ی خدا. و مومن ترین به بخشش و مهربانی. نگاشته شده در جمعه پانزدهم اردیبهشت 1391 به قلم قاصدك. محبت را ساده می توان یافت. با نوازش دستان مهربانش به رویت می کشد.