Część pierwszego rzędu zachowywał się najciszej. Kropelki lejącej się wody, miały donośniejszy huk podczas burzy, niż ich na wpół sztywne ciała. Violetta, mrugając tak szybko, jakby chciała pozbyć się rzęs, wsłuchiwała się w mamrotanie Maxiego - kolejne wywody o problemach wychowawczych małego Orzecha, szczeniaka Natalii. Z jego opowieści wynikało raczej, że kudłacz przypominał bardziej kosmitę niż psa, ale twierdził też, że maluch jest opętany.

Blog zostaje zawieszony na czas nieokreślony. To nie jest odejście! Jestem zbyt od Was uzależniona, żeby odchodzić. Pisanie jest też dla mnie pewnego rodzaju odskocznią, wiec nie chcę się z tym rozstawać. Tylko dajcie mi trochę czasu. Muszę się tylko oswoić i pogodzić ze stratą.

160; To już dziś Leon Verdas wychodzi ze szpitala. W rękach trzymam jego wypis. Jedna część mnie jest szczęśliwa że wreszcie się od niego odizoluje a druga płacze z tęsknoty. Chciałabym go przytulić, pocałować. Ale druga część mnie potrząsa mnie. Co ja do cholery robię? Siedzi na łóżku i czeka tylko na wypis.

Bardzo proszę, inaczej miejsce zostanie usunięte. Myślę, że masz rację- odpowiadam starając się nie zrobić z siebie większej idiotki. Bardziej się nie da Castillo. Koszula w kratę idealnie opina tors szatyna ukazując jego mięśnie, które swoją drogą muszę być świetnie wyrobione. Pyta a ja uśmiecham się. Jasne- szepczę zdając sobie sprawę, że chłopak oczekuje mojej odpowiedzi.

Leonetta Stracić można szybko, odzyskać już nie. Środa, 29 lipca 2015. Wstałam momentalnie z kolan Federico, widząc minę mojego narzeczonego. Nie był zadowolony, to fakt. Ale jak mógł być skoro siedziałam na kolanach u innego, obejmowałam go, a on mnie, a oprócz tego najwyraźniej świetnie się bawiliśmy. Cóż, naprawdę świetnie się bawiliśmy. Zawsze tak było, odkąd tylko pamiętam.