عید شد و الان شش صبحه و من همچنان بیدار وهوشیار . و دیگه ارزش هم نداره بخاطر این یه ساعت الکی خودمو خواب کنم. این چند وقته تا چشامومی بندم یاد گذشته ها میوفتم از خیلی دورها تا همین روزهای نزدیکی که گذشتن. به نرسیدن هام که فک میکنم خیلی داغون میشم . نرسیدن هایی که هیشکی نفهمید .

Te poti pierde uitandu-te in ochii mei fara ca eu macar sa stiu de existenta ta. E posibil sa-ti par inganfata, inaccesibila. si poate chiar sunt asa uneori. Miercuri, 11 august 2010.

TANIDIGIM EN FEDAKAR ANNE IÇIN . Kar yağıyor saçlarıma Düşüyor aklar birer birer İçim ürperiyor, yüreğim donuyor Dallarım kırılmış ağırlığından Düşlerim karabasanlara yenilmiş Bedenim yenilmiş esen rüzgarlara Düşmüşüm toprağa cansız Ne düş kalmış ne nefes Doğduğun gün ölmüşüm Devamı. Arkam dönük pencereme Soluklarım seyrek, nefessiz Ellerim öylesine sarkmış Boşluğa bakıyorum, karşımda sen Zeytin karası, soran gözlerin Beklemek.

امروز زندگی را آغاز کن! 15 اسفند روز استاد کاری. یه مدت هنگ کرده بودم نیدونستم شی بنویسم. منم هیجان جمعیدم اومدم خالی کنم . یکی از برو بچز سال بالایی رفته از استاد آنالیزمون نمره کسب کنه بعدش با تلفن همراهش مکالمه شو ضبط کرده. بعد این شده کلیپ صوتی روز دانشگاه علوم پایه! نفیسه رو هم فرستادم سر گسسته.

در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم. آخرین قسمت از نیلوفر و کنکورش. خانم مهندس می شویم! بهمان نمی آید اصلا! دلم تنگ میشه. برای همه ی آدم هایی که چهار سال کنارشون بودم! برای همه ی معلم هایم. حتی برای گیر دادن ناظم ها. خوبه که خیلی تنها نیستم.