زنان قوی هیچ گاه در راهروها گریه نمی کنند. برای نامه ی نخ نمای قاضی. سوزن را بهانه می کنند. پله ی اول دست ام را گرفته ای. پله ی دوم دست ات را فشرده ام. پله ی سوم لبخند می زنی. روی لبخند تو چیزی نوشته ام. بلند بلند نوشته را می خوانی. در این پله به دوست داشتن م پی می بری. درست مثل من در پله ی بعد. این پله ها روی زمین نیستیم ما. حداقل من که حالا از آغوش تو گرم تر جایی نمی خواهم. تمام سربالایی های این شهر را پله کرده است.

بنده ای از بنده هاش. اسبی عصبی که می خواهد جهان را بدود. تندتر از ماشین های چشم گربه ای بدود و چهارنعل و یورتمه بدود. اسبی که از روی مجسمه های میدان می پرد. می شاشد به خط های عابر پیاده و فرهنگ رانندگی.

بی آینه به شیوه ی تقویم خوانی شیطان. دسته جمعی آواز نمی خوانند. مثل ماهیگیران توی کتاب ها.

Abonne-toi à mon blog! MON PREMIER NOEL EN DECEMBRE 1962.