Среда, 17 декабря 2008 г. წარვედ წყალის პირს სევდიანი, ფიქრთ გასართველად,. აქ ვეძიებდი ნაცნობს ადგილს განსასვენებლად,. აქ ლბილს მდელოზედ სანუგეშოდ ვინამე ცრემლით,. აქაც ყოველი არემარე იყო მოწყენით,. ნელად მოღელავს მოდუდუნე მტკვარი ანკარა. და მის ზვირთებში კრთის ლაჟვარდი ცისა კამარა. იდაყვ-დაყრდნობილ ყურს ვუგდებ მე მისსა ჩხრიალსა. და თვალნი რბიან შორად, შორად, ცის დასავალსა! ვინ იცის, მტკვარო, რას ჰბუტბუტებ, ვისთვის რას იტყვი? მრავალ დროების მოწამე ხარ, მაგრამ ხარ უტყვი! რად იყო ფუჭი და მხოლოდღა ამაოება? .

Abonne-toi à mon blog! Moi même.

Tellement de connards, si peu de. Parfois mes mots deviennent Ce que je sui.