پای دلدادگی که می رسد. و پای تمام خواستنت بایستی. باید گوش و چشمت را ببندی. و تنها او دیدنی شود. باید آنقدر مردانه پای دوستت دارم گفتن هایت بایستی. یک دختر است با تمام ظرافت های زنانه اش! باید آنقدر عاشق چشم بدوزی. پشت این نگاه مهربان یک مرد است! با تمام سر سختی هایش! حالا همه ی این ها را گفتم.

توام یه ذره دلت تنگ من بود کاشکی. تویی که ادعا میکردی منو دوس داشتی. تو که به من میگفتی قلبت بی من میشه پاره. تو که واسه من میمردی بی اشاره. حالا خیلی سخته تو رو خودم بگی طاقت. اگه صد دفعه هم ناراحتش کنی هربار میگه. این دفعه ی اخریه ک میبخشمت. ولی باز با اخم میاد توی بغلت .

شاید همین چند خط را بنویسم و باز تا مدتها ننویسم. شاید هم بعد از چند خطی نوشتن همه را پاک کنم و این نوشتن ها به هیچ جا نرسد. می خواهم دقیقا همان کلمه هایی که گوی یکسر آتش بودند را دوباره از اعماق نادیدنی به بیرون پرت کنم.

یاد باد آن روزگاران یاد باد روز وصل دوستداران یاد باد. بنام آنکس که تا او نخواهد باد گیسوی شمشاد نجنباند و صباح. باورکن وقتی که من متولد شدم نه تنها ستاره ای پدیدار نشد بلکه. چندین ستاره در عمق آسمان سوخت! در این لحظه که همه چیزرا از دست داده و زندگی در نظرم تیره و. تار است وشکنجه روحی اطرافیان از هر طرف به من حمله ور است و هردم. پرستوان همیشه مهجر باز گوید.

Abonne-toi à mon blog! Tu dois donner un titre a ton article. Le vide et un peu plus grand. Un manque dans ma vie. Des nuits blanches a pensé a lui.