یک فنجان مرگ تلخ! منباز هم همان آواره ی شب های تهران! با همان زهرخند های زجرآورش. این بار ب 2نبال انتقام! فارغ از تمام این فاصله ها. آن ب هت نگاهت را. به دست مرگ بار کمند. واقعا جای تاسف داره آقای شیرازی. همه ی ما وقتمون اینجا گذاشتیم و برعکس شما زحمت هامون و خاطراتمون برامون با ارزش بوده. نه شما لایق واژه ی مهندس هستین. نه هیچکدوم از کسانی ک برای مدیریت بلاگفا گذاشتین.

La position des blocs a été enregistrée.

سخن مانند دامن زنان است هرچه کوتاهتر بهتر و به هدف نزدیکتر. تاریخ دوشنبه 19 مردادماه سال 1394. آخرین بار که من از ته دل خندیدم. انعکاس جوک هر روز نبود. علتش چهره ی ژولیده ی یک دلقک. یا زمین خوردن یک کور نبود. که چو یک دلقک گیج. نقش یک خنده به صورت دارم. تاریخ یکشنبه 28 تیرماه سال 1394. این که رفت جان بود.

در کافه های بعد از ظهر. هیچ اتفاق خاصی نمی افتد. در آن سوی میز نشسته باشی. روی کاشی ها می افتد. حواس ما را پرت می کند. یک فرزانه دیگر از کف دادیم. استادی که با نوای سازش جادو می کرد. هرروز که می گذرد داغی دیگر افزوده میشود. گویی دیگر در این روزها از جامعه هنر خبر خوشی به گوش نخواهد رسید. آوای هر سازی تکرار میشود اما آوای ساز هر کسی نه.