به سوز من نمی سازی که با من هم نوا گردیءز دردم نیستی آگه که تا درمان من باشی. امسال را با ترک من آغاز کردی. با رفتنت دل را به غم دمساز کردی. در موسم گل قسمتم باد خزان شد. آن شب که آهنگ سفر را ساز کردی. تنها ترین بودی ومن ماندم کنارت. روز نیاز من نماندی ناز کردی. من با نگاه مست تو همراز بودم. چشم مرا با آسمان همراز کردی. گفتم که می مانی دلم آرام گیرد.

Susurra el viento, mas no puede hablar. Dice la tierra, que en verdad siempre calla. Y es que en el desierto, tan sólo hay una ley. El más fuerte ganará y el más débil perecerá. Y si escuchas con tención, oirás los rugidos, de quien, tal vez, ya sólo sea una leyenda. Pero no hay viajero, que no juré entre gemidos, que ha visto a lo lejos, brillar su piel esmeralda. De la silueta de la luna, al puño.

Ditulis dalam pAk HenI pUrWaNtO. This is your first post. Edit or delete it and start blogging! Blog di WordPress. Buat situs web atau blog gratis di WordPress. Kirimkan setiap pos baru ke Kotak Masuk Anda.