اما وقتی سر کارم فکرش در کنارم است. وقتی در خیابان راه میروم خیالش با من است. وقتی در خوابم خوابش را میبینم. و وقتی با او بیرونم خوشحال ترینم. حال نمیدانم دوست داشتن را چه معنی میکنی.

بعضی ضربه ها نمی برد. آنقدر که نفست را بند میاورد! آدم ها ثانیه به ثانیه رنگ عوض میکنند. از آدم های یک ساعت دیگر میترسم. چون درگیر هزاران ثانیه اند. ثانیه هایی که در هرکدام. رنگی دگر به خود میگیرند. و من هر روز از خودم می پرسم. این ها که می گویند نوشته هایم زیباست. اگر صدای خنده های تو را بشنوند. کافیست جواب سلامی را بدهی. تا ببینی چگونه دندانها برای دریدنت تیز میشود. ایران گربه نیست گرگ است.

گاهی وقتا باید یه نقطه بذاری! باز بیفتی و محکمتر پاشی! گاهی باید یه لبخند خوشگل. به همه تلخی ها بزنی و بگی. جز خودم کسی به دادم نمیرسه! جمعه پنجم اردیبهشت 1393. گاهی حجم دلتنگی هایم آنقدر زیاد میشود. که دنیا با تمام وسعتش برایم تنگ میشود! دلتنگ کسی که گردش روزگارش. به من که رسید از حرکت ایستاد! دلتنگ کسی که دلتنگی هایم را ندید. خودی که مدت هاست گم کرده ام! یکشنبه هفدهم فروردین 1393.

به نام آن كه حق. نه به خاطر پارتی های شبانه و مختلط. نه به خاطر راه رفتن های خيابانيمان. و نه به خاطر مهمانی هايمان.