On a de ces délires mdr EPATHANT.

Zaczyna brakować mi tchu, więc próbuję wypłynąć na powierzchnię. Nic z tego, moje ręce i nogi są przywiązane do czegoś, co trzyma mnie na dnie. Krzyczę, ale przez to tylko tracę powietrze z płuc. Każda próba wyrwania się z uścisku tego czegoś kończy się niepowodzeniem, a ja powoli się topię. W oddali widzę nadpływającą sylwetkę. - Esther, obudź się! Co ty zażyłaś, leki nasenne, czy samobójcze? Pokazuje znacząco na buty. - Poplamiłam je! Owinięta w ręcznik.

Niedziela, 16 sierpnia 2015. W swojej przylegającej do torsu czarnej koszulce i tego samego koloru obcisłych jeansach. Włosy praktycznie jak zawsze były zaczesane do tyłu i wiem, że nie przyłożył do tego zbyt wielu starań, a mimo to wyglądał bardzo pociągająco. Zmierzył mnie wzrokiem i na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. W sumie to nie wiedziałam do końca, co powinnam teraz czuć. Po krótkiej chwili już miałam pewność.

Hey teachers leave them kids alone. Abonne-toi à mon blog! On y est. Je me lasse de pas mal de trucs. Et de ce blog en premier.