توی نجف یه خونه بود که دیواراش کاهگلی بود. اسم صاحاب اون خونه مولای مردا علی بود. نصف شبا بلند می شد یه کیسه داشت که بر می داشت. خرما و نون و خوردنی هر چی که داشت تو اون می ذاشت. راهی ی کوچه ها می شد تا یتیمارو سیر کنه. تا سفره ی خالیشونو پ ر از نون و پنیر کنه. شب تا سحر پرسه می زد پس کوچه های کوفه رو. تا پ ر بارون بکنه باغای بی شکوفه رو. عبادت علی مگه می تونه غیر از این باشه. باید مث علی باشه هر کی که اهل دین باشه.

اینجا حرفهایم را برهنه کردم! مواظب چشم هایت باش.

به وسعت تمام نداشته هایم حرف دارم. مجالی نیست تا بنشینی به پای این همه حرف. دیگر نمیدانم چه کنم یا چه بگویم. ویا غم نهفته در نگاهم. که به خدا قسم هیچ یک از این ها دیدن ندارد.

پنجشنبه سی و یکم مرداد 1392. دیگر تنهاییم را با کسی قسمت نخواهم کرد. یک بار قسمت کردم چندین برابر. پنجشنبه سی و یکم مرداد 1392. دل تنگی هایم را با کدام قایق. روانه ساحل دلت کنم که. پنجشنبه سی و یکم مرداد 1392. من پریسا هستم 14 سالمه. امیدوارم از بودن تو وبم لذت ببرید.