درد می ک ند ه نوز جای دوست داشت ن ت. آرامش این روزا رو مدیون. محل سگی ام که به خیلیا نمی زارم . مال ش نیستے , ڪﮧ مآل ما باشے. شنبه بیست و سوم آذر 1392. مآ شدن من و تو. انگآر استغفرالله ترین ضمیر عآلم بود. روزهای بیرنگ پر رنگ کند. آدمای لبریز از نفرت! عرق سگی های پست فطرت! .

دگرها شنیدستی این هم شنو. بگفتا به رستم كه ای نیكزاد. كه هم نون و هم آب باشد در آن. تهمتن روان شد سوی خانه اش. شتابان به دیدار رایانه اش. دگر صبر و آرام و طاقت نداشت. نكرد هیچ صبر و نداد هیچ لفت. به فیلم و به موزیك و شرح. به ناگه چنان سیستمش كرد. كه رستم در آن ماند مبهوت و منگ. همی كرد هنگ و همان شد كه بود. تهمتن كلافه شد و داد زد.

لعنت به همه کسایے که تو نیستند ولے عطر تو را می زنند. با قلبے شڪستﮧ در دست. کﮧ نیمﮧ اش را دست او گم ڪرده است. با او ڪارے ندارم . نیمﮧ ی دیگر قلبم را . گداۓ ڪ ن م . احساس كسي كه يه روزي اين ها رو مي نوشت. اما وب و پاك نمي كنم. يه زماني چقدر عذاب كشيدم. قیمت عشق چقدر کم شده است! .