برگ ها ی دفتر سفید من . و دیدی این دل دوباره جه سخت یاد قلم کرده و میخواهد بنویسد ولی نه با زبانش بلکه با زبان قلمی که آنقدر بر صفحه های سفید کشسید که فهمید همیشه برای نشان دادن عشق بر یک رنگ نباید قناعت کرد. خدایا یاری ده که آنقدر قلم و من یاری گفتن عواطف خود را داشته باشیم که این برگ سفید بیهوده سیاه نشود و . و چه چیز زیبا تر از آنکه در زندگی کسی به وصال همدمی رسد که داند جان آدمی هیچ گاه بیهوده آفریده نشده است.

هر چندی که قلم را بر صفحه نزدیکی میگردم ناگهان حسی مرا به عقی بر میگرداند که ناگهان تصمیم را عوض کردم و موضوعم را تغییر دادم. با خود گفتم آن داستان های زیبا اثر بزرگان است و من.

This is the place where you can personalize your profile! By moving, adding and personalizing widgets.