اين وبلاگ رو فقط به عشق يكي از كسايي كه واسم خيلي عزيزه درست كردم. یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد. نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد. خطی ننویسم که آزار دهد کسی را. که تنها دل من دل نیست.

جای نشستنم نداره واس زنگ تفریح باید بشینیم تو باغچه سبز. این جا دیگه کجاس مدرسه قبلیمون صدبرابرررر بهتر بود. دبیر علوممونم که نیوردن انقد دوسش داشتممممممممممم.

و خدایی که در این نزدیکیست. دنیا به اندازه قفسی تنگ میشود. روزی که اومدم اصفهان حس فوق العاده ای داشتم. فکر میکردم زندگی میخواد تو این شهر به من لبخند بزنه. فکر میکردم قراره دوستای خیلی خوبی پیدا کنم و یه آینده رویایی برا خودم بسازم. اون موقع هنوز زاینده رود خشک بود و من خییییییییلی ناراحت بودم از این بابت. فکر میکردم هر موقع دلم گرفت میرم لب رود و یه دل سیر گریه میکنم. بعد تر که آبو باز کردند هیچ وقت نرفتم اونجا. دلم میخواست اولین باری ک میرم با شخصی یا اشخاصی باشم که تا آخر زندگی اون خاطره یادم نره.

Abonne-toi à mon blog! Otés L e seul p.