A avenida chegou ao fim. Um dia destes fizemos um ano de blogosfera. um ano discreto e caseiro. com muitas palavras e silêncios à mistura. foi no dia 12, mais precisamente. Um velho e um jovem. Imersos na beleza, res.

به نام کسی که نامش را در سکوت فریاد زدم. گام بر روی ریگ های غم مینهم. تمام آرزوهایم تمام اندیشه هایم. برایم نمی ماند جز فریادهای سهمگینم. روزی که تازیانه های گناه. عرش غمهایم را به لرزه. بی پاسخ به اشکهایم تنها مجازاتم میکند. عشقشش را به رخ نمایان میساخت. و باز هم سکوت! به وسعت دریای حسرتم. است تا بیکران های عمق غمهایم. و باز هم با سکوت فریاد. دل من دریای حسرت است. قصه من قصه بی کسی ایست.

زندگی اجباریست که نمی توان از ان گریخت. بازنده ها در هرجوابی مشکلی را می بینند ولی برنده ها در هر مشکلی جوابی را می بینند . سعی کنید مثل برنده ها فکر کنید. من دریافته ام که انسانی هر اندازه که مصمم به خوشبخت زیستن باشد همان اندازه خوشبخت و سعادتمند زندگی خواهد کرد. یوسف مى دانست تمام درها بسته هستند.

Não, tiago, não concordo contigo. eu acredito no diálogo ecuménico. porque o vi na prática. incompleto, inacabado mas a funcionar. sem perfeição de qualquer espécie, como nós. mas a silenciar as desavenças dos que se dizem cristãos. estás convidado, no final de 2004, a seres testemunha. Onde é que errei, princesa? Por que avenidas me perdi sem saber o que fazer? .