یادداشت های من با دوربین ها. این صدو یکمین یادداشت من توی این وبلاگه. دو سه هفته است که در گیر فیلم خودم شده. یه فیلم نیمه مستند راجع به مرگ و آدم هایی که اونو تا به حال دیدن. دو هفته قبل که اولین نماها رو گرفتم تا چند ساعت نمی تونستم بشینم و دائم توی خونه راه می رفتم . شنیدن داستان از زبان کسانی که مرگ یکبار دیگر بهشان فرصت برگشتن داده چنان اذیتم می کند که آرام آرام هه چیز زندگی من عوض می شود . فیلترینگ از خیر وبلاگ من گذشت.

طعنه و خنده به اشعار و شعارم بزنید. تیر غم بر دل دیوانه و زارم بزنید. در حفاظت ز امیرم حضرت خامنه ای. میشوم میثم تمار به دارم بزنید.