Juste pour rigolé sans prises de tête.

اسمم علي برزآبادي است و يازده ساله هستم و در كلاس پنجم مدرسه نبي شهرستان فراه. دوست خود را در سختی ها بشناسید. بعد از چسباندن آیینه ها کاغذ خرده هارا در آن بریزیدواز دیواره های زیبابین به آن ها نگاه کنید.

به حکم دل به تو می باختم جهانم را. بغل گرفته تو را تنگ داخل قفست. دو تار موی تو که روی بالشش مانده. و بوی مستی او را نمی دهد نفست. دراز می کشم و گریه می کنم بی تو. بلند می شوی و ریز ریز می خندی. دو دست لرزانی که گرفته مویت را. دوباره با کش قرمز به تخت می بندی. هنوز خیره شدی روی میز صبحانه. به قند حل شده در چای نیمه شیرینت. و روی نان برشته پنیر می مالی. به فکر قبض موبایلی و قسط ماشینت. چقدر خسته ام از تو از این همه پوچی.

امروز خالم داشت میرفت اعتکاف که پتوشو جا گذاشته بود به پسرخالم گفت بیاره. اونم زنگ زد به من گفت بیا ببریم براش. وقتی تحویل دادیم نزدیک به محل کار داداشم بود. گفتم یه سر اونجا هم بریم. وقتی رفتیم اونجا یکی قیافش واسه پسرخالم آشنا بود. گفت این مال فلان جا نیس. یه لحظه فقط نگاش کردیم اونم ادعا. گف چیه چرا نگاه میکنی. منم که نمیتونم ساکت بشینم گفتم خوب خوشگلی نگات میکنم.