گاه نوشت های یک ذهن مشوش. بیشتر از وبلاگی که برای خودم تو تنهایی می نوشتم. بیشتر از تمام وبلاگ هایی که از همون اول داشتم. به جایی که حجم عظیمی از خاطراتم رو تو دلش نگه داشت و هیچ وقت آخ نگفت. خیلی ممنون اینقد آسون منو داغون کردی. واسه احساسی که داشتم دلمو خون کردی. تو که هیچ حسی به این قصه نداشتی واسه چی. منو به محبت دو روزه مهمون کردی. همه عالم می دونستن که بری میمیرم.

چون به عدد یک تویی من همه صفرها آن چه که معنی دهد قامت دلجوی توست. پرتوی خورشید شد مشتق از آن روی تو گرمی جان بخش تو جزئی از آن خوی توست. بی تو وجودم بود یک سری واگرا ناحیه همگراش دایره روی توست.

Saturday, June 11, 2011. Then grew and yielded on the ground, and gathered all for men. The wine by your cup was once a vine that crept. A symbol of your blood. Of that seed we eat your body, our bread of life. Of that vine we drink your blood, the wine of new covenant. Accept Lord we offer these seeds and vines of life. Expressions of our gratitude, we consecrate to you.

ظ ; یکشنبه ۱٤ اسفند ۱۳٩٠.