دلم واست تنگ شده عزیزم. و لحظه شماری کنم واسه دیدنت . دوست دارم اینجا واست بنویسم . تا هم کسایی که دوستت دارن بخونن . هم وقتی خودت بزرگ شده رفتی مدرسه خوندن یاد گرفتی خودت بیای بخونی . نمیدونی دلم چقد تنگ شده واسه خنده هات . واسه راه رفتن با نمکت . تولدت که شده بود . وقتی برگشتم روزای قبلو ببینم . قبل اون دو ماه خیلی سخت.

به هرکجا که روی آسمان به رنگ شیشه های عینکی ست که به چشم زده ای. خوشبختانه نسبت به چند سال پیش تعداد وبلاگهایی که در مورد مهاجرت مینویسند بیشتر شده. منهم سعی میکنم بنویسم ولی متفاوت. با همه ی اطلاعاتی که در مورد مهاجرت و کانادا داشتم بازهم همه چیز برام عجیب و غیرمنتظره ست. مهاجرت نه خوبه نه بده. یه کاریه که یا باید انجامش میدادی یا نه. مثل اینکه از ۷ سالگی باید بری مدرسه. حداقل برای من که اینطور بود.